Polillo De Coster

Als we buiten komen, lijkt het alsof er aliens geland zijn. Mensen stoppen waarmee ze bezig zijn en kijken ons met open gevallen mond aan. Dat voelt best vreemd aan en we weten niet goed hoe we dit moeten opvatten. Zijn we hier welkom of niet? Is het hier veilig of niet? Lei stelt ons gerust en de mensen zijn blijkbaar gewoon blij om ons te zien. Ze vinden ons mooi en zijn dol op onze lichte kleur, blauwe ogen en blonde haren. Heerlijk toch! We lachen iedereen vriendelijk toe en voelen dat dit werkt. De jonge gasten roepen graag "hey, what's up bro" en de meisjes gillen naar Lucas. De vrouwen zijn dan weer dol op Bruce en noemen hem guapo. Het is wel grappig hoe ongeremd ze zijn. Als ik vroeger een knappe gast zag, zei ik dat stiekem tegen mijn vriendin, maar hier gillen ze het gewoon uit en stoppen niet met ongegeneerd kijken. Men lijkt duidelijk te denken dat Lucas een beroemde basketbalspeler is of zoiets en zijn onder de indruk van zijn lengte.

We hebben wat eten meegebracht van Manilla maar niet ongelofelijk veel natuurlijk. We moeten dus op jacht. In het dorpje bekijken we wat we kunnen vinden. De eerste dagen heeft er altijd wel iemand een kip, maar als we die bij iedereen hebben weggehaald, komt er nergens nog kip. Er lopen er hier nochtans heel veel rond 🤭. We vinden ook tomatensaus, ananas in blik, tomaatjes, sla en komkommer, veel eitjes en een paar ongekende groenten. Aan de middelbare school staat zelfs een plaatselijke vorm van het smikkelboetiekje. Onze hongerige pubers leren wel wat het is om niet zomaar uit de kast te kunnen halen waar ze zin in hebben. Benzine kopen we in een fles want er is maar 1 benzinestation op het eiland.

Het komt er dus op neer dat we moeten leren om vis te vangen. We mogen een vislijn gebruiken van één van de mannen uit de buurt. Maar wat mijn 3 grote mannen ook proberen, er komt geen vis aan het haakje 🤔. Lei haar man is visser en samen met nog een paar mannen neemt hij Kris en Lucas op een dag, heel laat in de avond, mee naar de zee. Bruce en ik blijven thuis en Senne was mee vertrokken maar had een beetje te veel fantasie om 's nachts in de zee te gaan en kwam snel weer terug 🤭. Ze hebben een groot net bij en wandelen een heel eind de zee in. Ze vangen heel wat kanjers. Deze doden ze door boven de ogen in hun hersenen te bijten 😳😳. Wat was dat over die Middeleeuwen? Toch even een ervaring die beide niet snel zullen vergeten.... Het vissen, dat laten we maar even achterwege, we vinden wel een visje op de markt. Eentje dat al dood is 😜. Deze maken we klaar in bananenbladeren op een grilletje naast het grote kippenhok. Dat vuurtje wordt aangestoken door het 7 jarige zoontje van Lei die dan vlijtig staat te wapperen met een stukje karton. Ik zie Bruce dit nog niet direct doen....

De Filipijnen zijn dol op karaoke. Je hoort regelmatig iemand luidkeels meezingen, zonder schroom. Heerlijk is dat! Ook ons Lei heeft zo'n installatie. Haar neefje nodigt er wat vrienden uit en ook Lucas gaat mee zingen. Hij heeft er echt van genoten en een serieuse drempel toch wel overwonnen. Wat heel bizar is, dat hoe arm ze ook zijn, ze hebben allemaal een GSM én zo'n karaoke ding.

Water van de kraan is hier niet ok voor ons. We moeten met onze bidons 2 dorpen verder om deze te laten bijvullen. Kris en ik kruipen dan met 2 op de scooter samen met 3 bidons water. Altijd wel een heel gesleur maar een fijn tochtje met ons 2. Onderweg worden we zelfs eens ergens uitgenodigd om mee eentje te komen drinken. I Er zit ook altijd wel een klein risico aan in een tropisch klimaat. Eén keer hadden we het weer niet in het oog en brak er ineens een stortbui los. Ik kan jullie verzekeren, onze regenbuien zijn daar precies niets tegen. Ook het onweer vond ik even wennen. Dat was meestal 's nachts. De eerste keer dachten Senne en ik dat het eiland ging vergaan. Eng hoor. Ik denk dat de oerknal zo ongeveer moet geklonken hebben 😉.

We hebben hier enkel koud water, een wasmachine staat hier niet en een stofzuiger kennen ze hier volgens mij niet. Ik heb dus gelukkig veel tijd om met het huishouden bezig te zijn. Het duurt allemaal wat langer. Ik doe de was in een emmer en besluit dat er vanaf nu géén witte t-shirts meer worden gekocht. Afschuwelijk om dat in een emmer proper te krijgen met al dat zweten hier. De afwas gaat ook niet vooruit met koud water en poetsen doe ik met een heksenbezem. Er lijken meer haren van de bezem uit te vallen dan dat hij vuil meeneemt. Handig vind ik dat ding niet. Maar om de kakkerlakken weg te houden, poets ik toch maar elke dag. We hebben er maar eentje gehad 🤗. Een doel voor mij was om te dematerialiseren, consuminderen.... maar ik heb hier eerder een gevoel van consustoppen en dat heeft een beetje een averechts effect. Ik vind het een geweldige ervaring hier, zeker ook voor de kinderen, maar alstublieft, geef mij mijn stofzuiger en wasmachine toch maar terug 😱.

Talía is onze huishond hier. Ze volgt ons overal. Ons visafval mogen we aan haar geven, daar is ze dol op. We moeten het wel eerst aan Lei geven en zij geeft het dan aan haar 🤔. Op een dag proeven we iets van vlees, zoals hespenworst, dat in 1 grote blok uit een blik kwam. We vinden het, zacht uitgedrukt, niet zo lekker. Al ons afval komt sowieso bij Lei terecht. Omdat we een beetje beschaamd zijn om het weg te gooien, leggen we het onder de ingewanden van de vis die we net hebben proper gemaakt. Er bovenop komen ook nog de resten van de vis van de vorige dag en dit gaat dan, via Lei, naar de hond. Als we even later ons visje staan te grillen naast hun huis, komt ineens dat jongetje zeer vrolijk naar buiten met een bordje in zijn hand. De mama roept iets dat zeer boos klinkt en stuurt hem snel terug naar binnen. Maar we hadden het gezien. Op dat bordje lag ons vleesje, vanonder de ingewanden van de vis gehaald en mooi in schijfjes gesneden. En zooo blij dat dat kindje was. Wat hebben zij nog niet allemaal van onze afval gegeten dat eigenlijk voor de hond was. Daar word je toch even stil van....

We raken snel gewend aan dit eiland en zijn lieve mensen. We genieten van de prachtige natuur, de rust en de aandacht. Als we naar de finales van hun sportwedstrijden gaan kijken, wordt het spel bijna stil gelegd als we binnenkomen. Dat blijft echt zot. Ik zou hier absoluut niet kunnen wonen, maar ik weet nu al zeker dat deze ervaring ons het meest zal bijblijven van de hele reis!

Bedankt voor jullie fijne opmerkingen! We kunnen ze helaas niet beantwoorden maar ze worden steeds enthousiast gelezen!

Hele fijne kerstdagen voor iedereen!!!😘😘😘

Ps wie zei er ook weer dat ik de chocolade ging missen? Je had grooooooot gelijk! En kaas, en een lekker pistoletke, en een lekker glaasje wijn..... 🤭