Polillo Crusoë

Met onze zeebenen stappen we van de boot. De neef van onze gastheer staat ons al op te wachten. Hij zorgt ervoor dat onze bagage wordt meegenomen en wij worden naar de havenmeester gebracht waar we nog een aantal dingen in orde moeten brengen en betalen. Het is hier zeer druk en chaotisch. We staan er wat verdwaasd bij. Moe van onze trip. Bruce, Senne en ik worden in een tricycle gezet, onze bagage ook en Kris en Lucas gaan samen op een scooter. We rijden een 40 tal minuten van de haven tot aan ons huis. Dit is zooo vreemd! Het lijkt alsof we in de tijd zijn terug gevaren. Tot in de Middeleeuwen ofzo. De weg is bijna niet aangelegd. We rijden over een zandweg door de jungle, langs kleine dorpjes met mensen die ons vreemd aanstaren. Alsof we hun dorp komen overvallen op ons paard. Af en toe verdwijnt de jungle en is er plaats voor een groot rijstveld. Geen mooie rijstterrassen zoals op Bali maar gewoon grote, ondergelopen velden. Daar staat dan af en toe ook een groot beest tussen. Soms vastgemaakt, soms gewoon los. Lekker vlees zou je zeggen maar dat wordt volgens mij verscheept. We hebben het hier alleszins niet gevonden. We rijden over putten, bulten en door de modder. Na een half uurtje verschijnt de oceaan naast ons. Echt wauauauauw! Zooooo mooi dat het hier is. Onbeschrijflijk eigenlijk, heel ongerept nog.

De huizen waar we voorbij rijden zijn klein en zonder ramen. Wel tralies voor de ramen en overal hangt was buiten. Ze zien er zeer onverzorgd uit en de bewoners hangen er buiten wat rond. Je hebt rijhuizen, alleenstaande huizen en "troepjeshuizen". Deze staan bij elkaar en je weet eigenlijk niet waar het ene huis begint en het andere huis eindigt. Benieuwd hoe ons huis er in het echt zal uitzien 😬 Plots verschijnt er op onze linkerkant, recht tegenover de oceaan, een prachtig wit huis met blauw dak. Zonder overdrijven, er is dan ook niet zoveel voor nodig, het mooiste huis van het eiland. En oef, er zitten ook gewoon ramen in. Onze concierge, Lei Mariah, staat ons al op te wachten. Zij woont met haar man en 3 kinderen ook op ons domein. In een soort van groot kippenhok. Ik zet de foto van hun huis naast de foto van ons huis in de fotogallerij. Zo heb je er toch ook een idee van. Het rare is dat er daarnaast ook nog 2 huizen staan die veel deftiger zijn. Deze zijn voor de eigenaar, als hij op bezoek komt, maar dat is al 3 jaar geleden, dus onbegrijpelijk voor ons dat deze mensen in zo'n krot moeten wonen 😔. Ondertussen moeten zij wel de 4 huizen en de grote tuin onderhouden. Lei gedraagt zich ook als meid tov mij. Ze noemt me steeds m' am. Ik moet daar precies wat aan wennen en ben zelfs een beetje beschaamd.

Maar bon, we installeren ons en gaan wat op verkenning met de brommers. Wat een prachtig eiland, maar alweer zoveel armoede... Ik realiseer mij dat ik er echt te weinig bij stil sta hoeveel armoede er is in de wereld. Wat hebben wij het goed zeg.... Het is een eiland zonder iets van toerisme, dus we leven mee op het ritme en de gewoontes van de bewoners. Wat een cultuurshock alweer! Buiten kokosnoten, rijst en een beetje ananas, groeit hier niets. Een beetje raar eigenlijk want met het tropische klimaat zou je hier heel wat lekkere dingen kunnen verbouwen. Het lijkt ons dat de bewoners zich in hun lot berust hebben en een beetje lui geworden zijn. Dit eiland heeft zoveel potentieel!

We hebben een klein dorpje op 10 minuten wandelen. Om boodschappen te doen loop je wat rond tussen de huizen want velen hebben wel iets te koop maar niemand alles. Omdat ze zelf niets verbouwen zijn ze dus afhankelijk van aanvoer via het water. En bij te veel wind vaart de boot niet... dat vinden wij precies al gevaarlijk aangezien Polillo gekend is voor zijn cyclonen. Eten waar je zin in hebt, dat werkt hier niet. Je neemt gewoon de groenten die er zijn en doet daar iets mee. Als er geen boot vaart, komen er dus ook geen groentjes aan. Maar rijst en vis, dat is er genoeg. Met de brommer rijden we 40 minuutjes naar " 't stad". Ook daar hebben alle huizen tralies voor de ramen. Ik vind dat een eng beeld. Blijkbaar werden vrouwen hier rond 2014 vaak aangerand. Moet vies geweest zijn. Het is dan ook al om 17u30 echt donker en er is geen straatverlichting. Bovendien hebben wij mogen ondervinden dat de stroom regelmatig uitvalt. Dan is er gewoon gedurende een paar uur niets en je weet nooit voor hoelang. Wij hadden dan 1 noodlampje en wat kaarsen. Het eiland is dan 1 zwart gat. Best akelig! Maar nu is er veel meer politiecontrole en worden de vrouwen met rust gelaten. Gelukkig maar....

Dus ' t stad.... veel huizen, weinig auto's, veel tricycles, een bakker, veel winkels en restaurants maar niet zoals wij ze kennen. De meeste restaurants zijn gewoon een terras aan iemand zijn huis waar dan voor jou wordt gekookt. Er is 1 restaurantje waar we iets durven gaan eten. Een hamburger op zijn Filipijns. De rest durven we eigenlijk niet aan, en we zijn best al wel wat gewend ondertussen 😅. De supermarkt is 1 grote rommelhoop met voornamelijk droge voeding en heel veel verzorgingsproducten allemaal in kleine zakjes die je kan afscheuren. Bij ons in het dorpje hangen die ook allemaal. Ook weer zeer milieuvriendelijk 😬. Voor groenten, fruit, vis en vlees moeten we naar de marktjes. Daar vinden we wel wat. De dikke varkenspoten hangen er al voor ons klaar 😝. We kunnen helaas op de brommer niet zoveel meenemen. En de weg ernaar toe is dus ook niet evident. We blijven dus afhankelijk van het eten in ons dorpje. Gelukkig hebben we voor noodgevallen wel al een ambulance gespot....

Hoe wij overleven op dit prachtige eiland lees je snel in een volgend verhaal!