Borobuhoe??

Borobudur. Ken jij het? Ik eigenlijk niet. Allé, nu wel, maar voordien nog nooit van gehoord. Het is opgenomen op de Unesco werelderfgoedlijst, dus kunnen we moeilijk negeren nu we zo dichtbij zijn. We nemen afscheid van ons geliefde vissersdorp en onze chauffeur brengt ons weer naar het treinstation. De weg is nogal bochtig en een half uurtje later ligt ons Bruceke zijn ontbijtje weer naast hem 🥴. We komen veilig aan het station en deze keer hebben we precies toch een andere klasse geboekt. Wat een avontuur de vorige treinrit ook was, we zijn toch heel blij als we merken dat we gewoon netjes met 2 naast elkaar in een deftige stoel zitten. De treinrit duurt 2 uurtjes. Gepakt en gezakt en zeer westers, zijn we direct een prooi voor de taxichauffeurs als we aankomen. Na enig onderhandelen stappen we in. Na de eerste bocht heb ik een vermoeden dat deze man gisteren begonnen is met leren rijden. Telkens we aan een licht of kruispunt moeten vertrekken, lijkt het alsof we gaan opstijgen, zeer vreemd... Mijn vermoeden wordt bevestigd als we in file staan op een helling. Onze chauffeur geraakt niet meer vertrokken. Ik doe het alweer in mijn broek en Kris stapt bijna uit om het stuur over te nemen. Ik doe het hier vaak in mijn broek hè. Dat heb je natuurlijk als je op avontuur gaat met 4 mannen/jongens, die het altijd maar sneller en cooler en graver willen. Of chauffeurs die niet kunnen rijden, daar ben ik ook gevoelig aan. Plezant hé, zo'n reis, altijd met een natte broek 🙄 Maar bon, we geraken over de helling en zonder brokken of stoten geraken we in onze hostel. We worden zeer vriendelijk ontvangen en genieten van onze nasi goreng en heerlijke mango juice. Er worden scooters geleverd zodat we de volgende dag zelf naar de tempel kunnen rijden. Overal wordt aangeraden om bij zonsopgang, vanop de Setumbu hill, near de tempel te gaan kijken. OK dan maar.... We staan flink om 4u op, trekken een lange broek aan voor het tempelgebeuren 🥵 en zijn op tijd aan de heuvel waar we parking betalen voor de brommer, inkom voor de Setumbu hill en nog een stevig stuk naar boven moeten wandelen. In het donker staan we daar te wachten met zo'n 50 andere toeristen. Spannend, want we zien momenteel niets. Het is donker en mistig. Een drone wordt afgeschoten naast ons om al eens te gaan kijken. Deze komt ook al vrij snel weer terug. Ook als de zon stilletjes aan opkomt, zien we nog steeds niets.

Senne zijn geduld raakt wat op en hij wandelt wat rond. Hij wordt dan ineens op een grote schommel over de vallei gezet. Dit is ongeveer het mooiste wat we hier te zien krijgen want Borobudur ligt echt nog zeer ver, dus zelfs zonder mist zouden we hier eigenlijk zeer weinig van zien. En hangt er 's morgens boven de jungle niet altijd mist? Wat een tourist scam! Teleurgesteld druipen we terug af en drinken nog iets op een bamboeterrasje, gevaarlijk zwevend boven de jungle, met een prachtig zicht.

We nemen terug onze scooters richting Borobudur zelf. Helemaal terug naar beneden, gelukkig, want Lucas heeft wat problemen met zijn scooter. Hij rijdt niet zo vlot, met horten en stoten, dus naar boven ging zeer moeizaam. Wat verderop staat hij ineens stil en ontdekken we het probleem... de benzinetank is leeg 🤭 Onze 2 pubers komen niet meer bij van het lachen. Een goeie les. Aan al diegenen die ooit met Lucas zullen meerijden, hij zal niet snel meer zonder benzine vallen. Kris haalt ergens een fles gevuld met benzine en we kunnen weer voort. Het is nog steeds zeer vroeg dus het is nog rustig aan de tempel. Borobudur meet 123 m op 123 m en heeft 9 etages. Dit gigantisch monument is dan ook het grootste boeddhistische tempelcomplex ter wereld. Een groepje kinderen is op schooluitstap maar ze hebben meer aandacht voor Lucas dan voor de tempel. Ze willen weer graag met hem op de foto en denken dat hij een beroemde basketbalspeler is 😂. De meisjes lopen giechelend rond hem, dus we blijven even achter zodat we hun studie uitstap niet verder verstoren 😊 Ongelofelijk wat men hier heeft neergezet in 800 na Christus. Dat is best moeilijk te vatten. Lucas en Kris mogen er ook nog even een slang vasthouden. Ik zie het verband met de tempel niet, maar ja... Lucas was er niet gerust in en Kris ook niet meer toen de slang in zijn broek kroop. Snel weg hier 😁

We rijden terug naar onze hostel waar we 's middags worden opgepikt om alweer naar de luchthaven te rijden. Onze chauffeur vraagt ons of we durian kennen. Wij kennen dat niet en omdat we veel tijd hebben, stoppen we aan een kraampje onderweg. Hij kent de mensen en ze laten ons proeven. Het ziet er aan de buitenkant uit als een gigantische lychee en stinkt echt kei hard. Lucas, Kris en ik rapen onze moed bij elkaar en durven toch te proeven. Eerst vinden we het maar vies, maar eenmaal gewend is het eigenlijk nog best lekker. Bij later opzoekingswerk blijkt het wel één van de gezondste vruchten ter wereld te zijn. Het is alleen gigantisch duur. Nu begrijpen we wel waarom we hiervan een verbodsbord zagen in het hotel in Jakarta. De stank van deze vrucht is echt immens! We rijden door Jogjakarta. De grootste studentenstad van Java. Het ziet er toch al iets fijner uit dan Jakarta zelf 😬 Hoewel we Jakarta nu misschien ook met andere ogen zouden bekijken nu we het eiland beter kennen 🤔 We nemen afscheid van Java. We vonden dit een ongelofelijke, fijne ervaring en zullen dit eiland niet snel vergeten! Ps: geen McDonald's te vinden op Java 🤭