Surfing Batukaras deel 2

Senne heeft wat beginnerstress en laat zijn grote broer eerst even testen. Lucas krijgt een grote gele plank van zijn surfleraar en samen oefenen ze de bewegingen eerst op het strand. Dan gaan ze het water in. Hij slaagt erin om toch een paar keer recht te staan. Na deze les is het oefenen, oefenen, oefenen,... Na 3 uurtjes komt hij uitgeput het water uit. Het is duidelijk een zeer intensieve sport. De volgende dag krijgt hij dan steun van Senne en Kris die de les niet nodig vinden. Van zodra je een beetje weet wat je moet doen, is het een kwestie van veel te oefenen. Hier komen we later nog wel van terug. Het zit hem toch wat in de details, kleine (en grote) tips en iemand die je helpt om de golf op te gaan en andere surfers op afstand houdt.

Ook bij Bruce begint het na 2 dagen te kriebelen en huurt ook hij eens een plankje. Na een uurtje verzuipen houdt hij het voor bekeken. Hij springt liever zelf over de golven 😉 En dan is het aan mij hé.... Na mijn ongelofelijk goede prestatie bij het sandboarden, liggen de verwachtingen bij mezelf toch wel hoog. Ik worstel echter al serieus om nog maar gewoon op de juiste plaats te geraken 🤣 De stroming is bijzonder sterk en de golven heel hoog. Ik ben al half verzopen en ik heb nog niet eens op de plank gestaan. Ik heb duidelijk de verkeerde dag gekozen. Batukaras is een goede plaats voor beginners maar verder in zee zijn de golven ook goed voor gevorderden waardoor er ook best veel goede surfers voorbij komen. Ik maak me te veel zorgen over het feit dat ik niet in hun weg lig, of op iemand ga botsen, of het board tegen men hoofd krijg. Het probleem zit dus duidelijk niet bij mijn skills maar gewoon bij mijn focus 😜. Kris komt me helpen en ik kan toch al wel eens een klein beetje recht staan. De komende dagen gun ik het plezier toch maar weer aan Kris, Lucas en Senne en speel ik met Bruce in de golven. Mijn dag komt nog, ik geef het nog niet op. Gewoon niet hier....

Het leven op Batukaras is heerlijk. We studeren elke morgen 2 tot 3 uur. Nadien zoeken we wat chapsel in een restaurantje en gaan dan een paar uurtjes naar het strand om nog wat te oefenen met surfen of gewoon te spelen. Het leven is hier zo eenvoudig. Jammer genoeg is men hier ook een groot hotel aan het bouwen en zal het hier binnen een paar jaar niet meer hetzelfde zijn. De Indonesiers op het strand vragen aan Lucas of hij mee komt voetballen ( Senne is dan net aan het surfen). Nadien moet hij ook even op de foto met zijn fanclub. Ook Bruce blijft enorm geliefd. De mensen zijn niet opdringerig maar gewoon heel lief en geïnteresseerd. Hier merk je alweer dat ze nog geen Westerse toeristen gewend zijn.

Doordat Java een vulkaaneiland is, is het zand vrij donker. Dat maakt het minder exotisch, maar eigenlijk is het hier echt prachtig! We merken dat het in het weekend veel drukker wordt. Dan komen de Indonesiers uit het binnenland hier surfen of gewoon relaxen op het strand. De tweede week zien we ook een handjevol Nederlanders, Duitsers en Engelsen.

In een vissersdorp eet je natuurlijk elke dag verse vis. Dat is zo lekker! We vinden een paar lokale restaurantjes (Wahrung noemt dat hier) waar ze dit heerlijk grillen op de BBQ. We wisselen tussen de restaurants af om te dineren. We eten hier immers met 5 voor maar 15 eur. Daar kan je bijna niet voor koken. Het steekt wel Kris zijn ogen uit en op een avond maakt hij toch ook eens zelf een visje klaar. Heerlijk was het, maar veel werk 😆. We hebben ook niet echt goed materiaal ter beschikking en de boomhut ruikt nog 2 dagen naar vis. Het is ook moeilijk om hier deftige groenten te vinden. Een beetje tomaten en kleine komkommers en een soort van spinazie. Je kan de Indonesiers dus beter zelf laten koken want dat doen ze echt goed. Ik ben grote fan van hun eten. Alleen ontbijt en lunch vinden we moeilijk. Rijst 's morgens zou kunnen, maar dan eet je zoveel rijst dat je alleen nog maar konijnenkeutels produceert volgens mij 😬. Ik keek ook enorm uit naar het heerlijke fruit hier, maar eigenlijk valt dat wat tegen. Het lijkt wel alsof ze alles wat te vroeg plukken ofzo... We vinden toastbrood en toasten het op ons gasvuur als ontbijt, met confituur of pindakaas. Voor 's middags ontdekken we dat ze heerlijk gevulde bananenpannekoeken en omeletjes maken. Dit geeft meteen de nodige energie voor het surfen. Of we eten heerlijk Indonesisch aan de Green Canyon.

Na een paar dagen regent het 's nachts en dit brengt ineens heel wat muggen met zich mee 🤨 Slapen zonder klamboe gaat niet meer, dus we steken ook Lucas en Senne onder een netje. Bruce slaapt tussen ons. Onze ervaring in Azië is dat een jong kind, zelfs van 7 jaar, niet moet betalen, maar je krijgt er dus ook geen bed voor 😅 Ze gaan er vanuit dat hij bij ons in bed slaapt. De Aziaten zijn duidelijk gemiddeld wat kleiner dan ons, niet altijd makkelijk dus😊 ' s Avonds moeten we nu altijd een vuurtje maken om de muggen weg te houden. Surfen is zeer vermoeiend voor de borstspieren, tenen en tepels dus moeten we even pauzeren en doen een dagtripje met de scooters naar Pangandaran. We hebben het wat onderschat. Een uur op zo'n scooter is best pijnlijk aan ons achterwerk 🤣 Het verkeer is ook wat drukker en ik vind het spannend zo mijn zonen samen op een brommer. Zij vinden dat natuurlijk héél leuk. Pangandaran valt wat tegen. Het is hier extreem voorzien op een toeristenmassa maar er is geen toerist te bespeuren. Het voelt een beetje apocalyptisch. Echt heel raar. We voelen ons hier niet zo goed, dus rijden we maar gewoon terug. Op een andere surfpauzedag, rijden we eens helemaal naar boven naar Madasari. Een bijzonder mooie route, zeker bij de avondzon. Met veel hoogtes en laagtes en scherpe bochten. Lucas is hierbij wel zeker geslaagd voor zijn rij examen 😉

Bij het helpen van de vissers om de gigantische rog op de auto te krijgen (zie filmpje), wordt Kris in zijn vinger geprikt door de stekels op de staart. Een paar dagen later is de vinger helemaal dik en rood met rare knobbels en breidt het elke dag een beetje verder uit. We vertrouwen het niet en zoeken een dokter om te vermijden dat het zijn hele hand aantast. Speciale ervaring ook, maar zeker niet slecht. Een goede week later is het bijna weg. Goede medicatie hier 😀 We zijn dol op Batukaras. Dit dorpje, met zijn geweldige inwoners, heeft ons helemaal zen en gezond gemaakt. Gezond dankzij de heerlijke vis, maar zeker ook omdat alcohol hier zeer duur is 😆 Java is weinig ontwikkeld. Alles is hier zeer lokaal, je ziet hier weinig toeristen, geen ketens, niets Westers. Moet dat dan? Nee, absoluut niet, integendeel, de mensen lijken hier écht gelukkig. Het enige dat wel moet veranderen is hun afval. Dat is echt niet normaal en maakt het eiland een beetje smerig. Er is geen afvalophaling. Wij moesten op het einde ons afval verbranden. Ook plastic. Enkel metaal niet. Dat moesten we begraven 😳 Met veel spijt nemen we na 2 weken afscheid van onze boomhut, onze huisdieren en de scooters. Batukaras, het leek een dorpje aan het einde van de wereld, maar het zal ons zeker voor altijd bijblijven....