Surfing Batukaras deel 1

Batukaras is een klein vissersdorp in het westen van Java. Je kan er goed surfen maar het is nog niet ontdekt door de toeristenmassa. De jongens willen surfen dus we denken dat dat iets voor ons is en vinden er een leuke hut om te verblijven. Een soort van gigantische boomhut maar dan niet in een boom. Zeer spannend! We nemen de trein en dan komt een chauffeur uit Batukaras ons halen. De treinrit duurt 7 u. Zot hè! Dat zouden wij anders ook nooit doen, maar we hebben tijd en zo zien we meer onderweg. Als sardientjes zitten we op elkaar geprakt in de trein. Je zit met 3 naast elkaar op een bank en tegenover jou zitten er nog eens 3 en dat is echt met de knieën tegen elkaar. Dat hadden we niet echt verwacht. Juist de kippen en vogels ontbreken nog 😆 (op de foto zitten we met 5 samen maar nadien zitten we tussen de lokale bevolking). We voelen ons een beetje op de polar express als we racen over ravijnen, tussen de rijstvelden en langs vulkanen. Allé ja, racen is veel gezegd, want we boemelen eigenlijk van station naar station. We staan zelfs even stil tussen de rijstvelden voor een rookpauze 😳 Wie wilt stapt uit, even de beentjes strekken, sigaretje roken en daar gaan we weer. Netjes op tijd komen we aan en onze chauffeur staat al te wachten. Er is maar 1 weg naar Batukaras. Naar overal precies, want het is ontzettend druk. Heel veel brommers die overal tussendoor schieten. Het wordt ondertussen al donker en de weg lijkt eindeloos. We sterven ook zowat van de honger. We rijden van dorp naar dorp en het angstzweet breekt ons wat uit. Hier is weinig ontwikkeld. We naderen de woeste zee en komen in de buurt van ons vissersdorpje. Het is zeer donker dus we zien niet goed waar we terecht gekomen zijn. De eigenaar, David, uit Nieuw Zeeland staat ons al op te wachten. Hij spreekt dus Engels, dat is wel handig. Hij geeft ons een korte rondleiding, laat weten waar we nog iets kunnen gaan eten en verdwijnt dan weer. Het was een vermoeiende trip dus we kruipen vroeg in bed. In de buitenlucht. Het bed van de jongens verhuizen we mee naar boven, bij ons. Zelfs zonder muskietennet vallen zij meteen in een diepe slaap. Wij niet. We zijn er niet gerust in. Wat heeft ons toch weer bezield om hier naartoe te komen. David vond het dapper van ons om hier 2 weken met het gezin te komen, dat had hij nog niet gehad. Die zin bleef toch wel even hangen 😅

Met heerlijke natuurgeluiden van krekels, de oceaan en kraaiende hanen (die kennen ook duidelijk hun job hier niet), vallen we dan eindelijk toch in slaap. Tot we om 4u30 worden gewekt door een zingende imam in de naburige moskee. Zijn gebed klinkt zeer (te) luid door de boxen van Batukaras. Helaas pas een half uur later is hij uitgezongen en slapen we nog wat verder. We staan vroeg op, ah ja, het is vroeg licht, en gaan op ontdekking in onze boomhut. Lucas lijkt even Tarzan als hij een alternatieve route naar beneden neemt. Eigenlijk vinden we het best nog wel tof. Veel natuur rondom ons met kokosnoten, papayas en bananen en heel veel kippen die ons komen bezoeken. Hier gaan we echt back to basics. De boomhut is prachtig gebouwd, al zou hij zijn meubilair, vooral het bed, en het keukengerief wel eens mogen vernieuwen. We hebben het gevoel dat we door elke stoel gaan zakken, dus we vechten voor de hangmat, die ziet er stabiel uit. Het toilet en de douche staan gewoon buiten. De douchekop is gemaakt van een kokosnoot en werkt prima. Soms heb je warm water, meestal koud. Maar als je buiten doucht, maakt dat precies niet uit. Je moet je alleen snel afdrogen want anders staat je achterwerk vol muggenbeten. En dat is niet zo leuk. Ik schrik de eerste 2 dagen van zowat alles in "de badkamer". Een hagedis die voorbij roetsjt, een kikker die ineens op de WC bril zit als ik me omdraai, de huisotter die dag komt zeggen, mieren die aan mijn tenen kriebelen, .... maar ik ben flexibel en na 2 dagen worden de kikkers en hagedissen mijn beste vrienden. De huisotter "Toti" niet. Die heeft Senne in zijn teen gebeten, dus die heeft het verprutst. Die verdwijnt gelukkig weer als David weer naar Jakarta gaat.

Hier op Java wordt je volgens mij geboren met een scooter onder uw poep. Iédereen rijdt hier met de scooter, van zeer jong al....ik denk dat ik kinderen van 10 jaar zag rijden met hun broertje van 4 achterop. Zonder helm. Dat kan hier allemaal. De volgende dag krijgen wij dan ook 2 scooters geleverd waarmee we Batukaras kunnen verkennen. Tot hun grote vreugde mogen dus zowel Lucas als Senne hiermee rijden. In theorie Bruce dus ook 😅 Ze kunnen uiteraard niet wachten en we gaan meteen op pad. Lucas blijkt een betere chauffeur dan ik, dus hij wordt hoofdchauffeur nr 2. Het voordeel is dat je hier ook met zoveel op de scooter mag als je maar wilt. Hier zie je echt hele gezinnen op één scooter, best grappig. Senne kan er ook goed mee overweg maar hij rijdt alleen als er niemand achterop moet. Hier zijn amper verkeersregels en geen snelheidsborden, maar iedereen rijdt hier braaf en deftig rond, nergens snelheidsduivels gezien.

Er is een gigantisch strand over onze deur, maar er liggen wat te veel rotsen in het water om veilig te zwemmen. We rijden nog geen 5 minuutjes verder en komen aan het surfer's paradise. De toeristen die we hier zien, zijn Indonesiers uit het binnenland. We zien maar zeer weinig westerlingen. Dat merk je ook weer aan de interesse die er is voor ons. De inwoners komen graag een babbeltje met ons doen en willen graag met Bruce op de foto. Zelfs kinderen hebben veel interesse en zijn super vriendelijk. Men draagt hier al van zeer jong een hoofddoek en ze gaan met kledij en alles de zee in, maar zelfs als ik uiteindelijk half in bikini durf rond te lopen, hebben ze daar geen problemen mee. Heel aangenaam! De Indonesiers hier spreken wel zeer weinig Engels. Maar soms is dat makkelijker. In Thailand spreekt men wel Engels. Maar dat lijkt een zeer ander Engels dan ons 😆 Hun accent is zo moeilijk te verstaan dat dat soms leidt tot genante situaties omdat zij wel denken dat ze Engels spreken. Hier op Java is dat dan weer makkelijker omdat je meer moeite doet op een andere manier om elkaar te begrijpen. Lucas en Senne lachen mij wel heel vaak uit met al mijn gebaren, maar ze verstaan mij toch maar hé🤷‍♂️

We boeken voor Lucas een surfles voor de volgende dag ....

Ps Gubuk Cinta betekent " de liefdedshut" ooooooh .....