Albanië.... iedereen spreekt erover en iedereen wilt er naartoe. We verwachten hier dus zeer veel van! De meeste landen hebben we redelijk ongepland bezocht. Vaak kwamen we dan ook vrij onverwachts ergens toe. Wat ook absoluut zijn charmes heeft. Maar Albanië staat al langer op de planning en op Zakynthos hebben we dan ook veel tijd om deze trip voor te bereiden.

Met een bus vol Albanezen rijden we de nacht in. Het is niet super comfortabel maar het wordt een vlotte rit met zelfs af en toe wat slaap 😅. Rond 6u 's morgens rijden we dan de grens over. Allemaal uitstappen, stempeltje in de reispas omdat we Griekenland verlaten, allemaal terug instappen en 5 meter verder rijden om dan weer allemaal uit te stappen voor een stempeltje in onze reispas omdat we Albanië binnen komen. Beetje absurd maar het is nog vroeg, dus het loopt allemaal zeer vlot. Zeker ook omdat de Albanezen allemaal vlot hun land in mogen. En wij natuurlijk ook 😉.

De eerste indrukken zijn al wauw! Prachtige natuur met veel landbouw. Dat zien we graag. 2 uurtjes later worden we dan afgezet in Sarandë. We nemen onze tijd in Albanië omdat we niet alleen maar alles gewoon willen gezien hebben, maar ook hun cultuur goed willen opsnuiven. Maar een land beleven op een paar weken blijft moeilijk, dus we moeten keuzes maken. We hebben al heel wat stranden gezien en kiezen daarom hier voor het binnenland. Zo krijgen we meer van het echte Albanië te zien en minder van het toerisme.

Omdat we in Sarandë toekomen, maken we toch een kleine uitzondering en we starten onze toer in Ksamil. De Malediven van Albanië volgens instagram 😉. We huren een auto in Sarandë en rijden door naar onze AirBnB in Ksamil. Hier merken we al dat Albanië nog niet helemaal gewend is aan het toerisme. De auto die we krijgen is niet het soort auto dat je graag wilt op vakantie om veilig en met een gerust hart rond te toeren. Maar we zijn ondertussen wel wat gewend en vinden het allemaal ok. Al voelt het wel een beetje alsof we vroeg of laat de vooras zullen verliezen…

Ksamil. Het is er prachtig. Of was het er prachtig? Er is een bruisende party-cultuur ontstaan die heel erg lijkt op wat de Spaanse en Griekse eilanden te bieden hebben. We merken zelfs wat Mexicaanse “Tulum” invloeden op. Het lijkt zijn eigenheid wat verloren te hebben. Het verkeer in de kleine straatjes verloopt zeer chaotisch. Er staan ook heel wat strakke nieuwbouwappartementen. Overal wordt eigenlijk veel bijgebouwd. Zelfs stranden in the middle of nowhere worden mooi aangelegd. Het is echt wel heel fijn om weer aan zee te zijn!

De baaien zijn verrukkelijk met turqoise blauw water. Dat is niet overdreven. Maar ze zijn overladen met honderden ligstoeltjes en zetels. Het ene strand al chiquer dan het andere. We leggen ons op zo'n bedje aan dat mooie, heldere water. Het water in de baai is zo rustig dat we een heel eind naar een ponton in de zee kunnen zwemmen. Voor Bruce is het iets te ver maar hij kan over een paar strandjes wat verder lopen en van daaruit naar ons toe zwemmen. We hangen er wat rond en genieten van het heerlijke weer. Je kan ook suppen, kayakken, waterfietsen of zelfs zwemmen naar het hert, de muis en de tweeling, de 3 eilandjes die zeer dichtbij liggen. Waterfietsen is leuk, maar ze verpesten voor mij het mooie zicht over het water. Er liggen er eigenlijk te veel. Ondanks de drukte hier, blijven er ook wel genoeg rustige en mooie plekken over. Je moet ze alleen weten te vinden. Je wordt overal zeer goed in de watten gelegd en buiten het seizoen is het er heerlijk vertoeven. Maar ga er geen 2 weken naartoe in juli en augustus. Het is er dan sowieso echt heet en bovendien kan Ksamil zoveel toeristen niet aan. Ksamil zelf is ook verre van goedkoop. Het blijft echter wel de moeite waard om hier bij een bezoekje aan Albanië even uit te rusten. 3 dagen max 😉. Ga een beetje hogerop, buiten het toeristisch centrum, op zoek naar een restaurantje. Daar eet je met 5 voor 15 eur van de heerlijke Albanese gerechten.

Wij bezochten ook de gekende "mosselfarm", waar je naast het water en de mosselbanken kan genieten van heerlijk, verse vis en mosselgerechten. Een aanrader.

"The blue eye"...., the eye catcher van Ksamil en omgeving, slaan we over. Waarom? Dat weten we niet. Iets zegt ons dat we daar niet moeten zijn. Butrint daarentegen, doen we wel. Voor ons thuisonderwijs is dit een pareltje dat we moeten meepikken. Het is een grijze dag, dus ideaal voor een bezoekje want dat maakt het toch iets minder warm. Het park is genesteld in het bos aan de zuidelijke grens. Het is een UNESCO werelderfgoedlocatie en biedt een fascinerende reis door verschillende eeuwenoude geschiedenis. Je kan er letterlijk dwalen tussen ruïnes die getuigen van de indrukwekkende werken van de oude Grieken, de Romeinen en het Ottomaanse rijk. Dit maakt het zo leuk om te doen met kinderen. Archeologische vondsten kan je vaak maar vanop een afstand bewonderen. Hier mag je op, over en tussen lopen en de mix van cultuur en natuur is prachtig! Je komt langs adembenemende uitzichten op het Butrintmeer en de ionische zee en je kan je best goed inleven in het leven van toen. Dat vind ik persoonlijk heel leuk.

De 2 jongsten boeit dat iets minder maar met Bruce vechten we als echte ridders met stokken die we vinden en het houten zwaard dat onze Australische papa (Wayne) nog voor hem gemaakt heeft. We geven een showke in het oude theater en lopen zeer ridderlijk over de oude trappen. En ondertussen heeft hij het toch maar allemaal gezien en hopelijk blijft er dan ook iets van hangen 😉. Er zwemmen en lopen heel wat schildpadden en we eindigen bij het kasteel op de top van de berg waar je ook iets kan drinken. Het is zeer makkelijk om naar beneden te vallen over de muur. Echt zot hoe weinig hier aan veiligheid van toeristen wordt gedacht. Langs de andere kant gaan de mensen er dan misschien verstandiger mee om. Op eigen verantwoordelijkheid…. Bij de lokale marktjes in het bos koop ik een flesje zelfgemaakt rozenwater om mijn haar en vooral hún spaarpotje een boost te geven 😉.

Als je buiten het park met de auto het meer wilt oversteken, gebeurt dat met een vlot zoals in Planckendael. Je moet nog net niet zelf aan het koord trekken. Heerlijk, toch?!

Toen we de bus opstapten richting Albanië, geraakten we aan de praat met een Albanese jongeman die zijn omaatje op de bus kwam zetten. Zijn nonkel heeft in Sarandë een vissersboot en nodigt ons uit om eens met hem erop uit te trekken. We bellen hem op en regelen een tripje voor we het binnenland in trekken.

Al sinds het begin van de reis willen Kris en Senne graag gaan vissen. Op Polillo (Filipijnen) konden zij dit op de oeroude manier uitproberen. Met grote visnetten liepen zij ‘s nachts de zee in en beten de vissen zelf dood. Hier doen we het gelukkig op de moderne manier. Op een boot, mét een vislijn 😉

We vertrekken vanuit de haven en nog geen 5 minuten later gooien we de vislijnen al uit. Vrij meteen al hebben we 2 vissen beet. Ik heb mijn jongens nog niet vaak zo trots gezien 😂. De vis kreeg een slag en mocht dan verder blijven spartelen tot hij dood was. Als het te lang duurde, kreeg hij nog eens een slag. Erin bijten leek me dan toch iets visvriendelijker. Maar dat oergevoel kreeg ik helaas niet te pakken. We varen verder maar krijgen geen vis meer aan de lijn. Wat verderop legt onze kapitein de motor stil en met de vislijnen uitgegooid dobberen we wat rond. Letterlijk rond. Op de golven. We zijn het eiland Corfu voorbij gevaren waardoor die beschutting wegvalt. De zee is dus vrij hevig hier. Ik word zo mottig als een krab en we vangen niets. Dit is, denk ik, het saaiste dat ik op wereldreis al heb gedaan: wachten op een vis die zo dom is om in een rubberen octopus te bijten 🥱.

Gelukkig dobberen we in een prachtig schilderijtje en zet onze kapitein even later de motor weer aan. Ik voel me vrij snel weer beter en we varen een eindje verder, tussen een aantal grote rotsen door, Kroreza beach op. Hier waan je jezelf echt in een filmset van een verlaten eiland. Boven het vrij lange strand staat een kleine ruïne en buiten een verlaten huisje en meer fotogenieke rotsen is er niks. Niks anders dan het heerlijke, blauwe water en de klotsende golven. Hier brengen we een uurtje door. In het begin zijn we er helemaal alleen. En dan komen er 2 grote piratenschepen aangemeerd. Ze passen helemaal in het decor maar brengen ook heel wat toeristen mee. We zwemmen weer naar onze boot en varen terug richting haven. Vissen? Die hebben we niet meer gezien. Of toch niet aan de vislijn. Maar het was een leuke ervaring. En ook al vind ik vissen super saai en zal ik dat hoogstwaarschijnlijk nooooooit meer doen, het was een leuke trip in een prachtig decor!